Ik kijk duidelijk een beetje zuur als mijn Streekboer-collega vraagt wat er is.

Ze loopt net weer binnen, hangt haar jas op en wrijft haar handen warm. Ze werkt normaal op kantoor maar was even bijgesprongen in de koelcel tijdens een hectisch moment in de week.

Er zijn weer dik 750 kratten klaar gezet die weer de drie Noordelijke provincies in gaan. Allemaal boordevol met producten van ruim 50 boeren/leveranciers. Die doen elke dag weer hun best om het voedsellandschap positief te veranderen.

Een monsteroperatie is het om wekelijks alles bij jouw thuis te krijgen!

Ik zal er binnenkort eens een filmpje van maken. Want het is indrukwekkend om te zien wat er allemaal gedaan moet worden voordat jij het op één van die ruim 30 vrolijke punten af kunt halen.

Met liefde en plezier doen we dat allemaal voor je! Maar dat weten jullie al.

Maar goed, ze zag dus dat ik minder blij keek dan normaal.

Ik had net de telefoon neergelegd en NEE gehoord op een echt heel tof plan. Ik moet toch even teleurstelling wegslikken. Al wist ik ook wel dat de kans heel groot was dat het plan werd afgeschoten.Het was een plan buiten de gebaande paden…

Het desondanks tóch voorstellen is het activistische deel in mij dat er voor wilde strijden om het, tegen beter weten in, voor elkaar te krijgen.

Als we het anders willen moeten we het ook anders gaan doen toch?

Dus dan zijn onorthodoxe voorstellen nodig. Teleurstelling verwerken dus ook. En daarna, met respect voor de nee, wel ook delen wat ik gepoogd hebt. Want wie weet krijgt iemand hierdoor een idee waardoor het elders wel zou kunnen?! Ik houd me aanbevolen!

Wat had ik dan gevraagd waarvan ik vond dat JA het enige logische antwoord kon zijn en waar ik toch en NEE op te horen had gekregen?

Ik had gevraagd om in een hal van een niet nader te noemen overheidsinstantie in Noord Nederland een afhaalpunt te mogen creëren. Jullie weten allemaal al wel dat we afhaalpunten van diverse soorten en maten hebben. Er is één overeenkomst van alle diverse punten: Mensen willen graag helpen om de voedseltransitie een zetje te geven. Daar worden op verschillende plekken wekelijks soms zelfs kunst en vliegwerk voor verricht. Her en der wordt een speciaal plekje leeggeruimd, zodat klanten droog kunnen staan als ze even buiten moeten wachten.

Die hal leek me daarom zo ontzettend handig omdat daar al dat kunst en vliegwerk niet nodig zou zijn. Die is ruim, licht, warm, goed bereikbaar met auto en fiets. Een typisch ideaal punt dus!

Dus ik had gevraagd of ze de hal een paar uur per week beschikbaar wilde stellen voor voedselinitiatieven die de voedselagenda’s van de overheden uitvoeren. Dus samen werken aan minder CO2, minder stikstof, meer bodemleven en meer biodiversiteit.

Als openbare gebouwen ruimte zouden geven aan initiatieven die hieraan meewerken zou dat toch prachtig zijn? Wij staan als Streekboer met veel genoegen naast de overige initiatieven die duurzaam voedsel van boer naar bord brengen. Elk initiatief is namelijk net een beetje anders waardoor je samen een groter deel van de markt kunt bedienen. En dat is nou precies wat wij allemaal willen. Dat bijt elkaar helemaal niet, sterker nog dat ondersteund elkaar alleen maar.

Dus het leek me zo onwijs logisch om dit als overheid op deze manier in te steken en te faciliteren. Weer eens wat anders dan een subsidie verstrekken dachten wij.

Maar nee… Helaas… De beren op de weg waren naast het gegeven van een privilege aan één bedrijf (wat dus niet klopt want ik wilde het breder trekken.) ook schoonmaak en beveiliging. En onze bedrijfsmatige insteek… Ook zo’n no go… Dat wij een bedrijfsmatige insteek hebben klopt, maar dat komt alleen maar omdat er gewoon nog geen fatsoenlijk juridische vorm is voor bedrijven die je als Social Enterprice kunt betitelen. Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken; Wij maken maatschappelijke impact, en daarom streven we naar winst zodat de impact blijft vermeerderen. Toch eventjes wat anders dan domweg voor de winstmaximalisatie gaan… Sandra schreef er vorige week nog een goed stuk over.

Dus, ja tja… Zowel het privilege als het bedrijfsmatige lijken mij geen probleem. En ook de futiliteiten als de schoonmaak en beveiliging lijken me geen punt. De hal wordt toch geveegd zo nu en dan vermoed ik? Die karren geven niet veel rommel hoor. En beveiliging? Het is toch tijdens de openingstijden dus er hoeft toch niks extra’s geregeld te worden???

Ik weet dat ik altijd voor elke praktisch bezwaar een oplossing heb. Dus het maakt mij niet uit hoe lang de lijst met beren op de weg is… Maar als er aangegeven wordt dat ze het niet KUNNEN omdat…, maar ze bedoelen eigenlijk ‘we WILLEN het niet’. Tja, dan kan ik met al mijn oplossingen en enthousiasme voor de goede zaak toch geen zaken voor elkaar krijgen…

Jammer he?!

Want volgens mij kán het gemakkelijk en zou het een enorm goed voorbeeld zijn vanuit de overheid hoe ze de goede zaak ondersteunen.

Hoe zou jij dit aanpakken? Zie jij nog kansen die we kunnen benutten? We horen het graag!