Wat doen jullie met die leuke pindakaasmachine? Gaat die ook logeren?
Het was een vaak gestelde vraag in de laatste winkelweken aan de Nieuwe Oosterstraat.
Voor dit moment hebben we hem verkocht… Jammer… Vinden wij ook…
Maar we hadden nog een paar lastige dingen die ons toch een beetje dwars zaten als het om de pinda’s ging. En daarom gaat de machine dus niet logeren helaas…
Dat zit dus zo:
De allerlekkerste pinda’s voor pindakaas zijn de Argentijnse runners. We kochten ze in via Wenutbutter, de makers van de machine. Zij hebben als duurzaam denkend en werkend bedrijf hiervoor gekozen omdat het simpelweg de allerlekkerste pindakaas oplevert en de brander ‘zorgvuldig’ is.
Voor veel afnemers is ‘zorgvuldig’ wellicht voldoende, voor ons eigenlijk niet als we eerlijk zijn.
Dus wij zochten naar een lekkere bio-pinda. Maar die vonden we nog niet. Met de nadruk op nóg niet want er zit iets moois in het vat. Hopelijk dus voor bij de doorstart! Lees zeker het blog uit want dan kom je er achter wat het is!
Eerst even wat achtergrondinformatie:
Pinda’s moeten dus gebrand worden om die super goeie pindakaas te krijgen. En dat branden doen we niet in het land van herkomst maar in Nederland….
Het zelfde vraagstuk als bij koffie en cacao dus.
De grootste waardevermeerdering van deze exotische producten vindt plaats in het westen. Dus dan kun je nog zo fair inkopen, echt fair is het niet te noemen als je zelf nog de laatste bewerking doet waarbij de meeste centjes te verdienen zijn.
Want ook de importkosten zijn veel lager bij een onbewerkt product. Handelaren als wij als volk zijn voeren wij natuurlijk wel gebrande pinda’s in de vorm van pindakaas uit… Maar dan stroomt zowel de meerwaarde als de uitvoer/invoerrechten ‘onze’ kant op…
Of ik nu wil of niet, ik word steeds activistischer…
De huidige economische wereld zit gewoon niet eerlijk in elkaar en dat mag toch wel steeds beter inzichtelijk gemaakt worden. Al is het niet een fijn onderwerp omdat het ook aan de deur van de eindgebruiker rammelt… Maar wie weet hoe de wereld in elkaar steekt kan door anders te gaan inkopen helpen om het systeem opnieuw eerlijker op te bouwen…
En die kans wil ik niemand ontnemen, dus vertel ik toch die lastige boodschap maar….
We kunnen het echt zelf doen als we het graag anders zien.
De andere kant, die is er natuurlijk ook, gaat over versheid. Je wilt zo kort mogelijk op de verkoop branden.
Jullie voelen wel zo’n beetje aan wat ons dwarszit als het over een echt eerlijke en gezonde voedselketen gaat toch? Want je zou de waardevermeerdering van het eindproduct echt heel veel netter kunnen verdelen als je het mij vraagt. Maar ja, das dus dat nieuwe systeem waarbij je de economie een tikkeltje op zijn kop zet. 😉
Terug naar het achtergrondverhaal:
De brander koopt dus de soort pinda in. Een beetje net als bij appels als je appelsap-producent bent. Je kunt kiezen voor bijvoorbeeld de Elstar die soms bij Henk en dan weer bij Piet inkoopt. De keten is hierdoor dus niet transparant.Want misschien doet Henk het allemaal prima maar lapt Piet de regels wat an zijn laars, of andersom.
De brander kan wel zegen dat hij er op let maar je weet simpelweg niet bij wie de pinda deze keer is gekocht. En omdat er geen bio-certificering is heb je dus geen idee hoe ze om zijn gegaan met de plantage, de arbeiders, het afval, de omgeving enz enz.
Certificering is niet heilig, maar het geeft wel richting. Zeker als het spel buiten je eigen zichtveld plaatsvindt.
Niet in Bio te krijgen:
Maar die ene hele lekkere soort is jammer genoeg nauwelijks met bio-certificering te krijgen. En als die al te krijgen is dan in zo’n grote hoeveelheid dat we het er nooit snel genoeg doorheen krijgen. Want een gebrande pinda blijft niet eeuwig lekkere pindakaas geven, die moet er wel binnen een maand of 6 doorheen zijn gegaan. En dat lukt niet als we een pellet met 600 kilo moeten kopen…
De pinda’s die wij konden inkopen waren dus ‘zorgvuldig’ uitkozen, maar niet gecertificeerd. En dat zat ons dwars…
Want laat het nou net ons eigen criterium zijn voor producten die niet van hier kunnen komen wel zijn dat ze een bio keurmerk hebben of een volledig transparante keten waarbij we gegarandeerd zeker weten dat er geen bestrijdingsmiddelen en kunstmest zijn gebruikt…
Dus, tja, hoe lekker de pindakaas ook was, het heeft ons bezig gehouden hoe we aan een lekkere biologische pinda konden komen in een hoeveelheid die voor de winkel behapbaar is.
Hollands glorie!
En in die zoektocht dacht ik opeens weer aan Évlac Zelfmakerij! Als je die naam omkeert zie je dat ze precies de andere kant op gaan dan de gangbare voedselindustrie. Dezelfde kant die wij ook op willen.
Willem, de initiatiefnemer is bezig met Nederlandse pindateelt! Ik ken hem nog van de VPRO uitzending “Reaction, wat willen we nog minder“.
Dus ik heb even met hem geschakeld. Zodra hij meer oogst heeft en tevreden is over de smaak dan ga ik bij hem langs om een boterhammetje te smeren. In de doorstart van de winkel komt dan gewoon weer een volgende pindakaasmachine. Want die machine zelf, die klopt in elk geval! Nederlandse maakindustrie, uitgevoerd met zoveel mogelijk mensen met afstand tot de arbeidsmarkt.
Met een pinda van Nederlandse bodem erbij klopt het meer dan ooit tevoren! Dan kan de boer in Argentinië ook zelf de hele keten in eigen land opzetten en verkopen. Een heel stuk eerlijker voor mens en aardbol in mijn ogen!