Dat de economie op zijn gat komt te liggen door een microscopisch klein virus dat is wel duidelijk...
(dus denk nu echt nooit meer dat je te klein bent om impact te maken ;-))
Maar hoe erg is dat nou echt, dat sommige bedrijfstakken in zwaar weer zitten?

Een grote reisorganisatie zegt in een talkshow dat echt niet iedereen kosteloos kan annuleren omdat ze het anders niet redden… (terwijl een kleine reisorganisatie in diezelfde talkshow later zegt dit toch wel te gaan doen, maar dit terzijde…)

Nou en? Denk ik dan, wat kan de planeet het schelen als er geen oeverloos vakantie (vooral voor korte aftanden) vliegverkeer meer kan zijn omdat de toeristensector op zijn gat is gevallen…??? (Uiteraard het persoonlijke leed van individuele mensen die er werken buiten beschouwing gelaten. Ik bedoel het even sec alleen bezien vanuit nut en noodzaak van vervuilende vaak relatief korte afstand vluchten.)

Het kan de planeet trouwens heel veel schelen hoor, maar dan in de positieve zin van het woord. Het zou de aardbol wel eens precies die ademruimte kunnen geven waar ze zo enorm naar snakt… En niet alleen die sector, er zijn wel meer dingen te verzinnen waar wij als maatschappij van vinden dat het onze verworven rechten zijn maar die Moeder Aarde echt kan missen als kiespijn.

Tussen al corona nieuwsupdates door lees ik een artikel in de Volkskrant. Een goed artikel om juist in deze tijd eens te bestuderen.

Vooral de slotalinea is waar wij mee bezig zijn: Wij proberen jonge kleinschalige boeren en tuinders de nieuwerwetse manier van landbouw op te laten zetten. Dáár durven wij in te investeren. Op de foto zie je Sjoerd die samen met zus Pytjse de Tuin van de toekomst vorm geeft.

Want wij zien kansen, heel veel kansen zelfs! Maar anders wordt het dan wel. Heb jij er ook al zin in?! Wij wel!

Er ligt in onze ogen heel veel werk te doen. Dus mocht iemand onverhoopt zijn baan kwijt raken door de crisis? Geen enkel probleem lijkt ons! Er zijn ongelooflijk veel handen nodig om deze vorm van kleinschalige korte keten landbouw en rijke voedselvoorziening op gang te brengen.

Er zijn mensen van allerlei pluimage nodig:

  • mensen met groene vingers,
  • mensen die houden van sjouwen,
  • mensen die houden van planning,
  • mensen die houden van marketing,
  • mensen die houden van verkopen,
  • mensen die houden van educatie.
  • of mensen die houden van bouwen en techniek.

En deze lijst is bij lange na nog niet compleet nu. Kortom, werk zat voor alle disciplines die je je maar voor kunt stellen.

Ik zeg: overheid, vrees niet voor bedrijven die nu omvallen. We bouwen daarna wel weer bedrijven op die Moeder Aarde en de samenleving écht ondersteunen. Wij kijken al uit om deze, nu nog utopisch lijkende wereld, op te mogen gaan bouwen met elkaar!

Hieronder de laatste alinea van het artikel. Lees hier het volledige artikel

“Het probleem is alleen, zegt Jan Willem van der Schans, onderzoeker korte voedselketens aan de Wageningen Universiteit, dat het Nederlands landbouwbeleid altijd gericht is geweest op exportbevordering. Dit vraagt om grote hoeveelheden tegen lage prijzen. ‘In Frankrijk, maar ook in Oostenrijk en Spanje hebben ze een heel andere visie op landbouw. Oostenrijkers voeden Oostenrijkers, is daar het adagium. Een aanzienlijk deel van de Europese landbouwsubsidie gaat in dit soort landen dan ook naar het bevorderen van korte ketens. Nederland heeft dit nooit gedaan.”