Hannah weet het soms echt even niet meer. Ze komt dan bij ons wel eens eventjes op adem. Jullie hebben altijd wel weer een mooi verhaal dat mij opbeurt.
Want het klopt dat we in deze tijden, omdat we veel stof tot nadenken krijgen, ook veel wakkerder worden. We laten ons lang niet meer zo gemakkelijk een rad voor ogen draaien. Maar als je niet zo thuis bent in de oplossingen die er zijn kan het ook wel eens voelen als drijfzand. Als we dan niet meer altijd mogen vliegen, niet meer altijd alles moeten eten maar met het seizoen mee, niet meer altijd alles nieuw moeten hebben… Wat moeten we dan wél doen om de boel een beetje terug in balans te brengen?
Soms lijkt het er ook op dat we gewoon te laat zijn en dat bijvoorbeeld het virus van nu of die nog komen gaan ons gaan uitroeien…
Voor de aardbol zou dat misschien ook wel het beste zijn. We zijn immers met veel en we leven alsof er geen grenzen zijn…
Toch is er wat ons betreft hoop. Maar dat wisten jullie allemaal al. We kunnen geluk vinden in minderen. We kunnen geluk vinden in de eenvoud. We kunnen geluk vinden in nederigheid en respect voor al het andere leren hebben door te beseffen dat wij mensen niks meer of minder waard zijn dan alle andere levende en zelfs levenloze zaken op deze aardkloot.
Dus? Kom gewoon wat vaker bij ons langs voor een boodschap en een motiverend verhaal. Zo simpel kan het zijn. 😉
Zo zette ik vanmorgen vroeg de bloemetjes al buiten…
Het is natuurlijk sowieso een klein feestje om ’s morgens de bloemetjes al buiten te mogen zetten. En het zijn bloemetjes met een verhaal!
Terwijl ik op een mooie vrijdagochtend bezig was met de bloemen komt de schilder fluitend voorbij gewandeld. Hij is verderop bezig om een oud pandje te schilderen. Hij staakt abrupt zijn gefluit en zegt: ‘Wat zijn dát intense kleuren’.
Ik hoor het ontzag in zijn stem. ‘Die kan ik niet namaken al doe ik nog zo mijn best. Deze zijn echt heel bijzonder.’ Henk schildert niet alleen huizen maar ook decors. Een beetje een kunstschilder is hij dus wel.
Met plaatsvervangende tros vertel ik namens De tuin van de Toekomst dat deze tulpen (want daar ging het nu specifiek om) met heel veel bijzondere aandacht en kennis zijn gegroeid op de permacultuurtuin in Jorwert.
Deze bloemen hebben geen bestrijdingsmiddelen gezien… Helaas hebben onze gangbare bloemen (die we aan onze moeders gaan geven?!) dat wel. Omdat we bloemen niet eten mag er zelfs heel veel meer op gespoten worden dan op gangbaar eten… ‘Dat weet haast niemand… Maar dat is echt best wel giftig dus.” mompelt Sjoerd terwijl hij geconcentreerd de bloemen schikt. “Dat geef je toch niet aan je mem?!”
Hij laat mij speciaal die ene roze zien. ‘Mooi hè?’ Zegt hij met dat zelfde ontzag voor de natuur in zijn stem als dat de schilder dat zojuist zei.
En inderdaad, het is prachtiger dat wat ook. En het wordt nog prachtiger als deze schoonheid dus herkend wordt, want dan krijgt het pas echt waarde. Een betere start van de dag had ik mij niet kunnen wensen!
Sjoerd had mij al eens eerder een boekje opengedaan over de bloementeelt. ‘Kijk’, zei hij in een soort van berusting, ‘mijn zus en ik hebben bloemen op de tuin omdat wij vinden dat het ook esthetisch moet kloppen. We hebben ze niet als verdienmodel aangeplant. De schoonheid van de dingen dwingt respect af voor de natuur. Als iets, dat zo mooi is, zomaar kan groeien dan moet je wel een hele botte boer zijn om daar je schouders voor op te halen… Een lyts schakeltje zijn we in het geheel en daar moeten we ons naar gaan gedragen.’
Op zijn typische manier, draait hij even zijn hoofd dromerig weg. Je ziet aan alles dat hij niet is uitgesproken… Hij wil nog meer zeggen… Maar ja, die heilige huisjes… Hij heeft er al zo vaak eentje omver geduwd om het grote geheel te beschermen… Dat wordt je lang niet altijd in dank afgenomen…
Hij kent ons inmiddels al wat beter en hij weet dat wij zijn filosofie kunnen volgen en dat we van zijn kennis willen leren. Dus hij gaat weer verder als hij merkt dat ik meer wil weten.
‘Tulpen zijn op zijn mooist zo ergens begin tot half mei… Maar weet je wat het is? De mensen willen liefst al in januari dat voorjaarsgevoel in huis. Kerstboom eruit, voorjaarsbloemen erin… Dus ja, die teelt wordt opgejaagd. Nou en tegen de tijd dat moeder natuur haar tulpen eigenlijk zover heeft dat ze op zijn allermooist zijn…. Nou dan is iedereen ze eigenlijk al weer zat… Maar moet je eens kijken hoe mooi deze zijn…’
Inmiddels heb ik haast tranen in mijn ogen. Ze zijn echt heel mooi en voor de zoveelste keer dringt bij mij door hoe het kapitalisme monsters van ons mensen heeft gemaakt… Wat ben ik dankbaar dat wij leveranciers hebben die ons bewust maken.
Want inderdaad, soms is het om moedeloos van te worden als het zoveelste heilige huisje omver gaat. Als de zoveelste manipulatie van het grote geld om ons de tuin blijkt te leiden. Maar de verhalen achter onze producten geven juist keer op keer hoop en perspectief.
Waar haal jij je motivatie uit om de wereld weer in evenwicht te brengen? Waar krijg jij energie van?