Waar moet ik vandaag eens beginnen. Ik voel me moedeloos, misschien wel radeloos…

Als we echt nog steeds bommen gooien om de macht… Oh boy… Dan gaat het echt niet meer goed komen vrees ik… Ik ben er echt verdrietig van.

Het gebeurt in onze wereld dus het is een deel van wie we kennelijk zijn…

Wat kan ik doen????

Ik vroeg het me hardop af toen ik me nog alleen in de winkel waande.

‘Blijven doen wat je al deed! De winkel maakt de wereld net wat minder afhankelijk van olie enzo. En dát is nou net heel erg belangrijk!

Dat het helemaal de mist in gaat met de wereld dat zal ik niet ontkennen hoor. Maar onder de puinhopen liggen dan in elk geval de fundamenten van het nieuwe bouwwerk dat de winkel nu al is.

Samen met alle andere initiatieven die er nu al zijn kunnen we dan weer verder bouwen. Er worden steeds meer dingen gedaan vanuit maatschappelijke gronden, je bent allang niet meer alleen.

Dat weet je toch wel???

Geld zal echt weer een middel zijn en geen doel meer op zichzelf.’

Ik kijk verbouwereerd en voel me gezien en getroost.

‘Amen’, voegt ie er nog met een knipoog aan toe.

Mijn stilte als antwoord geeft hem de ruimte om nog meer te zeggen:

‘Je zegt toch zelf ook altijd dat je aan het preken bent. Nu heb ik het een keertje voor je gedaan.’

Zijn blik is zacht, hij ziet dat ik tranen in mijn ogen heb.

‘Heeft het echt wel zin wat ik doe???’

Ik breng het uit met een dikke brok in mijn keel.

‘Ik bedoel, jongens.. Oorlog op ons eigen continent… Ik keek alleen maar naar de nieuwe pindakaasmachine en liep daar een beetje blij van te zijn terwijl… Ik bedoel… Liep ik nou echt net te doen alsof er niks aan de hand was…??? Wat een futiliteit dat je zelf pindakaas kunt maken als WO3 voor de deur staat…’

Hij trekt een stoel naar achteren voor mij zodat ik er aan mijn eigen tafel op neer kan ploffen, want hij ziet dat ik het echt even niet meer zie. Hij gaat zelf tegenover mij zitten en steekt verder vaderlijk van wal:

‘Meid Jij hebt niet weggekeken toen je wist van het nieuws maar toch stond te kwispelen van geluk met je nieuwe machine. Nee je stond te kwispelen omdat het een Nederlands product is. De maak-industrie komt terug! Het einde van de globalisering op dat gebied is in zicht. We kunnen straks die gekke machtsspelletjes om de laagste arbeidskosten niet meer spelen. Jij weet dat. En dan zijn winkels als deze heel hard nodig. Dus je keek niet weg, je liet ons allemaal zien wat er wel ook nu al goed gaat. En daar ben jij nou net heel goed in. Blijf dat doen, het is harder nodig dan ooit.

Beloof je mij dat je al het positieve dat je doet nu meer in het licht zult zetten? We hebben het heel heel, heel hard nodig als we de boel straks weer mogen opbouwen. Want ook die tijd komt weer. Maar een rare tijd is het wel… Dat zal ik niet ontkennen…

En heb je nog een broodje voor mij? Want daar kwam ik eigenlijk voor.’

Weer een warme knipoog en een blik van verstandhouding. Hij wil zien dat ik weer kan glimlachen. En dat kon ik.

Ik sta op loop naar de kassa waar ik het broodje dat hij altijd neemt al klaar had liggen. Ik voel me weer beter en ga maar weer verder waar we gebleven waren.

#aanheteindkomtallesaltijdweergoed
#enalshetnognietgoedisdanzijnwenognietaanheteinde