“Ik zie dat de frustratie er van af spat, moet je het jezelf wel zo aantrekken?”

Het was lief bedoeld, om mijn te beschermen, maar die opmerking voelde als een rode lap op een stier. Want het gaat mij niet om “me teveel aantrekken”. Het gaat mij om iets dat veel groter is dan mijn eigen betrokkenheid…

Het gaat om de eerlijke duurzame korte keten, die maar niet van de grond komt. Iets waar ik in geloof met alles wat ik heb, maar die dus simpelweg niet slaagt omdat het systeem, waarbinnen we werken, niet klopt.

En ja, soms voel ik me dan dat meisje uit de film Don’t Look Up dat wanhopig probeert te waarschuwen, maar niemand lijkt te horen wat ze zegt.

De afgelopen maanden werd pijnlijk duidelijk dat een gezonde, eerlijke keten die boeren fatsoenlijk betaalt en producten levert die de aarde niet uitput, het niet redt tegenover de supermarktprijs. Niet omdat de korte keten niet deugt, maar omdat die prijsvergelijking al vanaf de start oneerlijk is.

We hebben namelijk met z’n allen geleerd dat goedkoop “normaal” is.
Maar niemand heeft ons geleerd wat die lage prijs werkelijk kost:
bodemuitputting, biodiversiteitsverlies, gezondheidsproblemen, uitbuiting, vervuiling.

Zolang het grote geld juist verdient aan een ongezonde keten, winnen ‘sympathieke initiatieven’ van onderop het niet. Niet omdat ze slechte plannen hebben, maar omdat ze tegen een reus vechten met een waterpistool.

En dat is precies waar een overheid voor is:

• Het algemeen belang bewaken.
• Niet alleen van vandaag, maar ook van morgen.

Zonder gezonde aarde geen gezonde mensen. Zo simpel is het.

Maar zolang wet- en regelgeving niet wordt aangepast, zolang er geen eerlijk prijsbeleid komt, zolang de vervuiler niet betaalt, zolang transparantie ontbreekt, blijft de strijd ongelijk.

Dat is de bron van mijn frustratie.

• Niet het werk dat verzet moet worden. Echt met alle liefde sjouw ik met kratten en maak ik meer uren dan ik betaald krijg. Het kan me niet schelen, als het maar lukt!
• De mensen die klaar staan om te helpen zijn ook de bron van frustratie niet!  Ze zijn talkrijk, en tegelijkertijd tijd dus niet genoeg om het verschil echt te maken….

Maar het besef dat het beter kán… en dat we het met feiten en rapporten allemaal al lang is aangetoond… Oef, dát frustreert enorm!

Het kan toch niet zo zijn dat we eindigen zoals in Don’t Look Up, de film waar ik het net al over had? En toch… soms voelt het alsof we precies die kant op bewegen.

Maar als dát de uitkomst zou zijn, dan weet ik één ding heel zeker:
dan investeer ik mijn tijd, aandacht en liefde het liefst in de mensen die me na aan het hart liggen.
Als we toch ten onder gaan, dan liever met mensen om me heen die ik liefheb en die mij liefhebben. En dát is dus sowieso wat ik in de loop van dit jaar meer en meer ben gaan doen!

En tot die tijd blijf ik me inzetten om het handelingsperspectief te blijven bieden.
En daarmee maar blijven geloven dat we het wél redden — omdat er nog altijd mensen zijn die elkaar blijven zien, erkennen, waarderen.

Ik wens je een hele mooie decembermaand. Een maand om even terug te trekken, te voelen, te overdenken.

Wat ga jij anders doen in 2026?

ps:

Ik heb jullie meegenomen in mijn wanhoop. Dat kon niet anders want die IS er.

Maar ik wil wel in hoop eindigen. Want ook die is er. Zo kennen jullie mij. Beide kanten  zijn waar.

Ik lijstte net de drie kaarten in die we gebruikt hebben bij de promotie van een nieuwe winkel. Ze zijn nog steeds actueel. Ik ga in het nieuwe jaar tóch weer door om dingen voor elkaar te krijgen.

Doe je mee? Ik hoop het!

Ik wens je voor nu een mooie verstilde decembermaand toe om ervaren hoe beide kanten er voor jou wellicht ook zijn en hoe ze je richting geven voor 2026. Ik zie je heel graag weer in een krakend vers nieuw jaar!

 

Lieve groet Monique