Afgelopen donderdag beleefden we met het vrijwilligersteam een hartverwarmende afsluiting van de pop-up periode.
We waren in de Waterbar in Leeuwarden, waar Gerlinda een Blue Zone-menu op tafel toverde. Jullie kennen haar van de tweede podcast, die inmiddels online staat.
Uiteraard verraste ik de vrijwilligers met een kleinigheidje. Maar zij hadden nog veel meer verrassingen voor mij.
Onder andere een symbolisch hart onder de riem om mij te steunen in het doorgaan met een nieuwe vorm en aanpak om het uiteindelijke doel te bereiken: een eerlijk (en dus betaalbaar) & gezond voedselsysteem waarin mens, dier en planeet floreren en in balans zijn met elkaar.
Naast een mand met een greep uit de laatste producten uit de winkel hadden ze als klapstuk iets heel liefs bedacht.
Ze wilden mij iets geven, maar wisten niet precies wat. “Misschien een cadeaubon van onze winkelbuurvrouw uit de Blokhuispoort?” stelde één van hen voor.
Toen ze dit aan Berber, de buurvrouw, voorstelden, zei zij dat ik een tas op maat bij haar had besteld. Misschien konden ze daaraan bijdragen?
En zo geschiedde.
Berber vertelde me laatst dat ze door de drukte nog niet was toegekomen aan het maken van de tas. Maar in werkelijkheid was hij allang af, en hadden de vrijwilligers hem al voor mij ingepakt.
Ze vond het ontzettend leuk, maar wist niet goed wat te zeggen toen ik tijdens het leeghalen van de winkel verzuchtte: “Wat moet ik nou met een dubbele printer? Thuis heb ik er ook al een.” Ze wilde de printer wel overnemen, maar ik hoefde er geen geld voor. “Hij is al afgeschreven. Geef anders maar een beetje korting op de tas als je per se iets wilt geven,” zei ik.
Ik had natuurlijk geen idee dat ik de tas helemaal niet hoefde te betalen. Dus vroeg ze nu wat ik dan uiteindelijk voor de printer wilde hebben. “Nog steeds niks,” antwoordde ik, “gebruik maar het Pay it Forward-principe, zoals in die film waarin een jongetje een idee uitwerkt om de wereld mooier te maken door voor iemand een goede daad te doen, met als tegenprestatie dat die persoon ook weer iets goeds doet voor anderen.”
Dat past perfect bij de belangrijkste oogst van de pop-upwinkeltijd: voor elkaar klaarstaan, een community vormen met de klanten, vrijwilligers en de andere winkeliers om ons heen. Ervaren dat de verbinding tussen al die losse mensen echt en hecht is. Zo ontstaat de verandering waar we allemaal op hopen en naar verlangen, als vanzelf. Dit verhaal illustreert dat maar weer eens!
Dus ook al hebben we misschien nog niet genoeg mensen om een nieuwe winkel te starten als de deadline van 21 december verstreken is, er zal vanzelf een nieuwe tussenvorm ontstaan. Daar bestaat geen twijfel over!
Een nieuw seizoen van Boer vindt Klant? Kooklessen met de prachtige producten van de boeren? Misschien doen we gewoon allebei wel. 😉