Ik pruts wat aan de SRV-wagen.
Ik heb plezier en merk nauwelijks dat er mensen naar me kijken, omdat ik helemaal opga in mijn klusje.

“Ga je erin wonen?”

“Nee hoor, ik ga er een winkeltje in maken, precies zoals hij bedoeld is.”

En toen volgde een gesprek zoals ik ze zo vaak had in de voormalige winkel in de Oosterstraat: met belangstelling, openheid, kwetsbaarheid en ontroering.

Hoe kan dat toch? mijmerde ik verder. Ik leg simpelweg uit wat ik vanaf september wil gaan doen, en de ander durft kwetsbaar te zijn en deelt wat er in het hart leeft.

Als ik weer verder ga, weet ik het: het ging mij altijd al om de mensen – niet om de winkel of de producten zelf.
Dat is allemaal maar een vorm, een middel om mijn doel te bereiken: mensen in hun kracht zien komen eenvoudigweg door tijd te nemen, Waardoor we de dingen met elkaar zó gaan doen dat het geheel er beter van wordt. Dáár gaat het mij om.

Het idee dat ik deelde, komt hierop neer:

• Er komen momenten waarop we samen koken en samen eten,

• We plannen aanschuifdiners,

• En misschien gaan we wel samen maaltijden voorbereiden voor thuis, zodat het voor iedereen makkelijker wordt om lekker en gezond te koken.

Allemaal vanuit de keuken van Pacha Mama in Lekkum.

In de SRV-wagen koop je dan de houdbare producten, en bij de buren van Dorpstuin Snakkerburen halen we de verse producten op.

Heel simpel: samen telkens iets ervaren van hoe leuk en makkelijk lekker en gezond eten kan zijn.
En – niet onbelangrijk – gezelligheid ervaren, je verbonden voelen met anderen. Je hoeft het allemaal niet alleen te doen.

In een Bloeizone gaat het daar juist om: hoe je gedragen wordt door de gemeenschap waarin je leeft.
Ik neem eten als vertrekpunt – we moeten immers allemaal elke dag eten – maar eigenlijk gaat het om alles wat niet direct in een boodschappentas te vangen is. Het is een gevoel.
Een oneindig waardevol gevoel, dat ook in dit kleine gesprek bijna tastbaar werd. Want ze vertrouwde mij toe:

“Wat zou ik daar blij mee zijn! Ik herstel van een burn-out. Echt, alles was een tijdje terug nog te veel. Het idee om zelf een bloemkool te moeten snijden, gaf me al paniek: nee, niet dat óók nog…
Naast de strijd om het mijn kinderen te laten eten, de eindjes die ik nauwelijks aan elkaar kon knopen en de spanningen van mijn werk.
Ik wil graag op de hoogte blijven van jouw idee en meedoen!”

Als ik weer verder ga, merk ik dat ik geraakt ben door haar openheid.
In die paar zinnen zat zóveel, dat ik zeker weet: ik moet verder met mijn missie – om eerlijk, gezond en lekker eten voor iedereen haalbaar te maken.

Hoe klein het idee van de SRV-wagen ook is – al kan ik maar één iemand iets bieden waardoor diegene even uit de slopende ratrace stapt en ontdekt hoe leven in een Bloeizone een way of life is die verder gaat dan alleen een bord eten op tafel…
Dan ben ik al tevreden.

Wil je meedoen?
Kun je goed koken? Of juist helemaal niet?
Zit je lekker in je vel, of kan dat stukken beter?
Het maakt allemaal niet uit. Voor iedereen is er ruimte.

Je bent meer dan welkom om aan te sluiten – en rijker weer naar huis te gaan,
omdat je letterlijk én figuurlijk gevoed bent.

Ik geef deze zomer de SRV-wagen een frisse look.
Kom jij vanaf september kijken, meedoen en boodschapjes halen?