It giet oan: de Fryske les
Wat gaat er dan door? De Fryske les!
Amper terug van wederom een paar intensief dagen maar vooral nachten uit Brabant (die nu op heel andere wijze dan oorspronkelijk bedoeld, inderdaad erg lang blijken…), vind ik mezelf terug in een heus middelbaar schoolgebouw.
Als een onzekere brugsmurf zoek en vind ik het lokaal. De toegewijde, enthousiaste en uiterst kundige docent vraagt bij wie ik les heb… Ik loop direct aan tegen mijn vrees om me te uiten in een taal die mij vreemd is…
Dyslectisch
Omdat ik zo dyslectisch als een deur ben kan ik niet zoveel met woorden die ik lees maar nog niet goed ken. Nieuwe woorden hebben bij mij even tijd nodig. Ik moet ze behoorlijke wat keren zien in combinatie met horen. Daarna vormt er zich pas iets in mijn hersenpan waarmee ik iets bruikbaars kan.
Vreemde talen leren was op de middelbare school dan ook al zo’n mijl op zeven dat ik alle, niet strikt noodzakelijke, talen zo snel als kon heb laten vallen…
Liefde
En nu, voor de liefde, doe ik het mezelf geheel vrijwillig aan…
Gekleurde bril
De vraag van de docent bij wie ik les had was nog steeds niet beantwoord. Haar blik ervoer ik als priemend… Ze is een schooljuf… Ze keek daardoor zoals alleen juffen, in mijn ogen, kunnen kijken… Die blik heeft bij mij niet echt een positieve imprint… Een docent die begrijp dat er ook mensen zijn die anders leren dan hoe de leermethode is ontwikkeld heb ik tijdens mijn schoolcarrière jammer genoeg niet mogen ontmoeten…
Ik weet dat dit mijn imprint is, en dus niet zozeer dé waarheid… Dat ik juffen zo zie, komt door mijn gekleurde bril… Er zijn echt ook hele anderen…
En hoewel ik dus wéét vanuit de Qigong dat ik een gekleurde waarheid zie suizen in een paar luttele seconden mijn hele schoolgaande periode door me heen… Domme gans dat ik me voelde al die jaren…
Wat duurde het een eeuwigheid totdat ik me weer herinnerde dat ik me misschien zo voelde maar dat ik het niet WAS!
Deze gefocuste juf in kwestie wist natuulijk niet van wat er zich innerlijk in mij afspeelde. Maar ik kon de letters achter elkaar die haar prachtige Friese naam vormen stomweg met geen mogelijkheid over mijn lippen krijgen.
Ik voel dat mijn hele lichaam stokt. Waarom doe ik mezelf dit nu weer aan? Precies op dit moment ook…
Iets met een L…
Stamelend pers ik er uit dat ik alleen nog wist dat haar naam met een L begon. Ik hoop vurig dat ik het precies met voldoende flair deed om het hele proces, dat er voor zorgde dat ik zo in huilen uit kon barsten, voor haar verborgen bleef…
Het ’trucje’ lukte gelukkig. Ze gaf me een hand waarbij zij ongetwijfeld mijn klamme zweet heeft moeten voelen.. Maar ik was daar waar ik verwacht werd. Pfff, de les begon…
Tis oe moeder nie…
Het was interessant maar ik was er maar half bij.
De dagen, nee herstel uren, hiervoor was ik nog in Brabant. Pittig vermoeid door alle indrukken van daar merkte ik maar weer eens dat mijn moerstaal kennelijk de enige taal is die er vlot uit komt als de rest van mijn systeem is uitgeput.
En dat ik was uitgeput was niet zo heel gek geloof ik. Ik moest de afgelopen dagen zo vaak aan de pindakaas reclame denken waarin Pieter van den Hoogenband probeert te voetballen als klein jochie… Het gaat mij dan om het zinnetje waarin de trainer roept: “kom op joh, tis oe moeder nie!…”
Want dat was nu net het probleem. Het was mijn moeder WEL, waarnaar ik op het moment toekijk hoe pijnlijk, vermoeiend en lastig het revalideren is. Zowel in letterlijke maar ook in de figuurlijke zin…
Wie uit diepe dalen klimt komt op hoge toppen. Daar is ze gestaag naar onderweg. Ze is zelfs al veel verder dan ze nu zelf denkt. Maar oef, ik weet helaas uit ervaring dat het ruige tochtjes zijn naar die toppen… Maar ook zij zal straks merken: opeens ben je er!
Met dit alles als verse ervaring op zak is hoe dan ook de kop van de lessen af. Ik ga Frysk leren!
Ik krap op de terugweg nog wel eens even achter mijn oren…
De meeste klasgenoten wonen al geruime tijd in Friesland en maken nu ‘pas’ de stap naar de les… Ik woon er amper 3 maanden… Ik leer het niet af om van elke stap een ruig avontuur te maken geloof ik ;-).
#zomoederzodochter