Naar huis

Afgelopen donderdag was zo’n dag met alles in zich. Trappelen van ongeduld om daadwerkelijk aan te komen in mijn nieuwe Friese woonplaats, maar ook het intense besef dat ik niet alleen een hoofdstuk afsluit maar ook een heel Brabants boekdeel.

Er was daardoor verdriet én diepe dankbaarheid.

Maar ook een dag dus met gewoon fysiek gesjouw met spullen. Al mijn persoonlijke spullen waren in de maand daarvoor al wel stap voor stap verhuist hoor. Maar mijn praktijkruimte moest nog leeg.

Tot aan de laatste dag les gegeven maar toen was het toch onvermijdelijk de laatste dag van juni en moest de ruimte leeg…

Anderhalf jaar had ik er gewerkt. Vooraf dacht ik hier jaren en jaren te zullen zijn voor de lessen maar het leven liep heel anders.

Is er leven na de dood?

Ik was alleen in de ruimte. Mijn collega’s die ’s middag zouden komen helpen waren er nog niet en ik wachtte op iemand die een deel van de spulletjes had overgenomen. Een uitgelezen moment om alles wat was in dat anderhalf jaar de revue te laten passeren.

Mijn vader had destijds nog geholpen om de gordijnen die ik met mijn moeder op maat had gemaakt terug op te hangen. Toen we dat samen deden wisten we beide dat het een van onze laatste klusjes samen zou zijn. Zoals wij waren, zeiden we daar niks over maar voelbaar was het toen des te beter.

Ik voelde dat mijn vader afgelopen donderdagochtend even langs kwam om dat moment samen te herinneren en nog steviger te verankeren. Het stond symbool voor alle andere klusjes die we samen hadden gedaan. Ik heb al weer zo vaak gevoeld dat ik hem nog steeds kan vragen om hulp, zeker als  het praktische klussen zijn, en dat hij altijd even helpt.

Zo bijzonder om te voelen.

Zeker toen ik een deur terug wilde hangen in de scharnieren en ik twijfelde aan welke kan ik het beste kon staan. De binnenkant van de deur of de buitenkant? Ik werd vanzelf naar de kant getrokken met mijn gevoel waarlangs het het gemakkelijkst ging.

Niet dat ik er na Robert’s overlijden nog aan had getwijfeld, maar nu ook mijn vader daar is en ik ook voel hoe hij met me meeleeft weet ik het nog zekerder: er is leven ná de dood.

Ontspullen

Maar er was nog veel meer levens veranderend geweest in de afgelopen anderhalf jaar. Ik verkocht mijn huis zonder dat ik wist waarheen ik zou kunnen gaan. Ik koos voor een bewuste tussenstap door tijdelijk bij iemand in te wonen. Ik sprak met mezelf af dat die maximaal één jaar zou duren. Dan zou ik het weten.

Ook mijn spullen verkocht ik. Ik was toe aan een fikse spirituele loslaat-test. Dat was nog eens echt ontspullen! Want zeggen dat je zonder je luxe kunt is gemakkelijk als je je nog wentelt in het gemak van deze tijd. Maar je hele boedel echt verkopen en amper bezit meer te hebben op je persoonlijke spullen na… Dat is toch weer even andere koek weet ik nu.

Het ging me goed af, niet in de laatste plaats omdat ik het geweldig trof met de huisgenoot van wie ik de helft van haar huis mocht huren en ik mocht bovendien al haar huis- tuin en keukenspullen gebruiken.

Ik weet nu dat er verschil zit tussen je eigen servies hebben of dat niet hebben en het mogen gebruiken van een ander. Dan is de vanzelfsprekendheid eraf en groeit de dankbaarheid voor de alledaagse dingen met rasse schreden.

De volgende stap op werkgebied

Van mijn huisgenoot leerde ik ook nog eens heel veel meer over eten bereiden. Beide met een vrij smalle beurs zaten we elke dag trots te zijn dat we alles biologisch aten. Het blijkt echt helemaal niet duurder en het bereiden van eten is geen tijdrovende klus zoals veel mensen denken.

Nu ons samenwonen voorbij is diende zich vrij logisch een volgende stap aan. Door negen maanden samen te hebben gewoond in een voor ons beide turbulente periode van ons leven voel je op je klompen aan dat er een vervolg kan komen.

Wat ik doe in mijn lessen, het bewust maken van wie je in wezen bent, sluit één op één aan bij koken met de seizoenen zoals moedernatuur het bedoeld heeft. Je spirituele groei kan immers niet losstaan van je dagelijkse handelen. Dus dat wij samen op een of andere manier zullen gaan werken om anderen ook te laten profiteren van die groeikansen, dat staat als een paal boven water! Ondersteun je gezondheid is en blijft het thema waarbinnen ik werk.

Welkom voelen

Maar eerst ga ik hier in het noorden aarden, zo laat ik samen met mijn oud-huisgenoot en inmiddels dus eigenlijk collega de nieuwe vorm ontstaan.

Het bordje dat ik kreeg op de dag dat ik in Friesland kwam wonen heeft een toepasselijke tekst. Alleen kunnen we maar een beetje, maar samen kunnen we een heleboel.

Het slaat dus zeker niet alleen op het geluk in de liefde! Een mooier welkoms cadeautje hadden we niet kunnen krijgen!