Neerbuigend klonk: "Oh, Je hebt geen groenten?!"

Eerst voelde ik boos, maar later voelde ik dat ik er verdrietig van was...

Een dame, beetje chic gekleed, drentelde wat voor de deur. Vanwege die wat maffe opstelling met de tafel en stoelen pontificaal als corona-beschermingsmaatregel voelde ze zich duidelijk wat belemmerd in haar winkelvreugde…

Ik kon me zelfs niet aan de indruk onttrekken dat ze er wat door ontstemd en zelfs verontwaardigd over was…

Want hoezo mocht ze niet binnen om te beoordelen (of eigenlijk veroordelen, zo bleek een moment later…) waarom ik zo slapjes in de groente zat?

Bij mij was de eerste stekel al overeind gekomen… En ik sprak gelukkig de vinnige gedachten niet hardop uit:

“U mag niet binnen omdat ik niet wil dat de ziekenhuizen overvol worden mevrouw. Het zorgpersoneel loopt zich al de benen onder het gat vandaan. Als ik dan ook nog eens aan u moet uitleggen waarom ik tijdelijk iets minder toegankelijk ben maar ook voor u, ondanks u behoorlijk ondankbare houding, tóch met liefde en plezier alles wat uw verwende hartje maar begeerd voor u haalt zodat u slechts contactloos hoeft te betalen om vervolgens deze van onschatbare waarde zijnde producten in uw slangenleren tasje naar huis toe te kunnen nemen terwijl u ontevreden pruttelt dat het wel duurder is dan de supermarkt, nou dan vind ik u een behoorlijk hooghartig verwend kreng.”

Mijn gedachten hapte naar adem om deze lange boze zin te vormen. Zo boos was ik dat mijn gedachten niet de moeite nam om wat punten en komma’s te zetten. Ook mijn verontwaardiging groeide met de minuut!

Maar nogmaals, gelukkig dacht ik het slechts en zéi ik het niet… Niet letterlijk in elk geval… Maar ik vrees dat mijn lichaamstaal niet mis te verstaan was…

Maar mijn zachte stemmetje zei: “Monique… Relax… Je kunt de rivier niet duwen. Jij oordeelt en veroordeelt deze dame nu ook nogal behoorlijk fel…. Dus: Ontspannnnn…..”

Terwijl mijn zachte alter ego mij tot rust maande stak mevrouw in kwestie echter verder van wal. “Ik zie dus dat u, zoals ik al dacht, inderdaad geen groenten heeft???” Ze zegt het met verbijstering en minachting, althans… zo voelde ik dat op dat moment… Ik doe zo mijn best om al het goeds dat moeder natuur ons geeft aan te bieden. Ik word er moedeloos van dat de waarde hiervan niet door iedereen gezien wordt…

“Nou ja, noem het maar geen groeten?” Ik doe een dappere poging om  haar de rijkdom van het huidige moment te laten inzien… “Ik heb rode bieten, lekker om te koken met aardappeltjes, stamppotje met linzen een lauw warme salade te verwerken.

Je kunt er ook een uitje bij doen. Te kiezen uit gele, rode of zelf sjalotjes.

Ik heb nog prachtige winterwortelen en pastinaak. Van beide kun je bijvoorbeeld frietjes snijden in de oven doen met rozemarijn en wat olijfolie van onze Griekse Fries, echt heel lekker. Zeker samen met geitenkaas. Aardappelsoepje vooraf en je hebt echt heerlijk gegeten!

Je kunt natuurlijk ook nog een traditionele stamppot van aardappel, uien en winterwortel van maken. Als je wilt zelfs nog met rookworst of spekjes.

Ik heb ook nog hele mooie pasta, dan kun je met een uitje en de wortels ook tot een maaltijdsalade verwerken, eventueel met een eitje en wat kiemgroenten, of met een zelf gemaakt roomsausjes van bloem en iets dat u past naar gelang u al dan net veganistisch eet.

Kortom… Zelfs met dit in uw ogen karige aanbod creëer ik zo nog een maaltijd of drie vier. En als je mij nog even uitdaagt dan creëer ik er nog meer varianten van, mant mij krijg je niet zo maar voor één gat gevangen!

Maar zover kwam ik bij lange na niet in de communicatie want mevrouw onderbrak mijn meedogenloos want ze vond uien geen groente. Haar gratis kookglossy uit een of andere supermarkt scheen iets te hebben voorgeschreven met witlof aangevuld met citrusvruchten en pijnboompitten nu. DUS!

‘Ja, das ook lekker’ stamel ik, ‘alleen heb ik op het moment geen Friese boer dit dit biologisch teelt. Want zeker, u heeft gelijk, witlof is nu nog net in het seizoen. Maar helaas dus, wij hebben het nu niet. Komt wel weer maar nu even niet…’

En geloof het of niet. Ik wachtte verder niet meer af wat ze zou zeggen. Ik deed een stap naar achter. Deed zonder pardon net iets te hard de deur dicht en voelde haast tranen opkomen omdat ik me plaatsvervangend voor moedernatuur niet gehoord en gezien voelde. Waarom wil iedereen toch altijd ALLES hier en nu terwijl er in het hier en nu wel altijd IETS is waar je zoveel goeds mee kunt.

Waarom toch altijd weer iets anders… Altijd maar meer meer meer… Zouden we het ooit leren…???

Heb je voor mij hoopvolle gedachten, verhalen of ervaringen? Deel je ze met me, op dagen als deze kan ook ik ze heel goed gebruiken!