Ik zeg altijd dat je voorzichtig moet zijn met wat je denkt want wat je denkt wordt waar…
Ik bedacht namelijk vorige week dat de bestickering van de auto misschien net even wat anders moet nu de winkel een coöperatie wordt…
De auto is wellicht in te zetten voor de campagne om de leden te vinden?
Afijn, ik bedacht wat dingen die handig zouden kunnen zijn…
Maar nu heb nu wel een hele drastische reden om de bestickering onder de loep te nemen…
Knapwurk… Sorry, dat ik je werk verwoest heb…😔
Ik maak er nu heel stoer een flauw grapje over. In werkelijkheid stond ik te bibberen en stroomden de tranen rijkelijk.
Want het was ook nog eens echt mijn fout dat deze kreukels in onze en de wederpartij zijn auto zijn ontstaan. Wat voel ik me daar rottig en schuldig over… Gelukkig alleen maar blik. Maar toch. Ben er wel heel erg van geschrokken…
Of ik het moet delen??? Jawel dus, want jullie zien ons met deze gedeukte auto vast wel door de provincie rijden, dus kan net zo goed hier opbiechten wat er is gebeurd…
En op de socials lijken onze levens allemaal even mooi en prachtig toch? En als je echt goed kijkt zijn ze dat uiteindelijk ook wel hoor. Maar dat komt wel omdat we ook allemaal een dosis shit te verwerken krijgen… Shit die we als mest kunnen gebruiken om inderdaad te floreren…
Maar die eerste shit? Die delen we natuurlijk niet. Das geen verwijt hoor. Sla een ouderwets fotoboek open en ontdek dat onze opa’s en oma’s daarin ook vooral de vakanties, dagjes uit en feestelijkheden van het leven in hebben vastgelegd.
Dus er is helemaal niks geks aan dat we alleen de zonnige kant in herinneringen vastleggen.
Maar omdat die fotoboeken van toen privé waren en de socials openbaar ontstaat er toch een beetje het idee dat je de enige bent met tegenslag in je leven.
Maar echt iedereen krijgt zijn deel. Die verhalen horen wij in de winkel meer dan genoeg en we kunnen er zelf ook aardig over meepraten…
Nou ja, dat was weer zo’n hoopje mest waar ik niet echt op zat te wachten natuurlijk. Toch gekregen. Gebruiken dan maar…
Dus de bibbers nog in mijn lijf, dit gebeurde op zondag, ging ik met de moed der wanhoop aan de slag om de brainstorm voor te bereiden. Nou en die pakte zo ontzettend goed uit. Dat ontroerde mij helemaal. Onvoorwaardelijke inzet van eigenlijk een random samengestelde groep creatieve geesten. Met elkaar komen we er zeker! We vinden in de komende vier maanden die minimaal 250 mensen die én die kleine € 700,- hebben én die voor de voedseltranssite staan.
Eén van de deelnemers schrijf ik deze week de brief.
Want ik ontkwam er niet aan, de botsing die mij tot stilstand bracht en de brainstorm avond die mij weer vleugels gaf; daar draaide het afgelopen week om. Dus dat moet ik wel met jullie delen. Of het nou stom is of niet. Ik doe het lekker toch. 😉
Enne, als jij mensen kent die kunnen en willen investeren in de coöperatie? Tip ze zeker!