Wil jij ook dat gewone dingen weer bijzonder worden?

Peter komt langs in de winkel. We hebben elkaar een tijdje niet gezien. Vol bewondering kijkt hij rond. Nog veel werk te doen, maar hij merkt dat we er wel beeld bij hebben. Hij zucht eens en zegt: ‘Dit zou ik niet overzien joh. En jij zit steeds boordevol verhalen van de dingen die tussen de bedrijven door gebeuren. Ik zou dat helemaal niet zien denk ik. Ik zou allang blij zijn als ik de grote lijn in de gaten kan houden…’

Mensen besteden steeds minder tijd aan de dingen waar ze eigenlijk heel gelukkig van worden

Het is onderzocht dat we steeds minder tijd besteden aan de gewone dagelijkse dingen zoals eten maken en het huishouden doen. Alsof het onbelangrijke taken zijn besteden we ze uit aan multinationals die iets kant en klaars maken dat wij alleen nog warm hoeven te maken om te kunnen roepen: aan tafel! We moeten allemaal buiten de deur werken om genoeg geld te verdienen om alles te kunnen betalen. Zo blijft er amper tijd over voor de echt belangrijke zaken in het leven… Je gezin bijvoorbeeld…

Pluk de dag is niet te koop

We zijn totaal verleerd wat pluk de dag eigenlijk wil zeggen. We denken dat dat je het pluk de dag gevoel kunt kopen met vakanties en uitjes. Maar niets is minder waar. Pluk de dag zit hem in de doodgewone dagelijkse dingen. En dus zeker ook in je dagelijkse kost. Wie dat weer onder de knie krijgt, laat zich niet meer leiden door wat je onbewust via de commercie krijgt opgedrongen. Wie nog steeds denkt dat dat geen invloed heeft op jou, die vergist zich echt pijnlijk. Commercials zitten zo vernuftig in elkaar dat zelfs als je klaarwakker bent er door beïnvloed wordt. Wij ook hoor. Zelfs al weten we dat het zo is.

Gelukkig is het tegengif altijd voorhanden!

Maar natuurlijk is er een ’tegengif’. En dat is nog gratis ook! Want tja, de beste dingen in het leven zijn sowieso niet te koop. Wij hebben nog nooit ergens echte liefde en aandacht in de aanbieding gezien. Maar het is wel overal beschikbaar als je er voor open staat. We vertellen je daarom ons verhaal van deze week. Want die stond bol van de kippenvel momentjes en kreeg daardoor een hele bijzondere waarde.

De wand en zijn verhaal er achter.

De wand, waarvan sommige in mijn netwerk vonden dat we hem ruw moesten houden (maar die hadden hem niet in het echt gezien want dan kwam zelfs de puurste raw-look liefhebber op dit plan terug😜, maar goed die wand dus), die werd voorzien van een strakke voorzetwand door Klussenbedrijf Al Shakoush.

Letterlijk of figuurlijk?

Dus het verhaal dat wij willen vertellen gaat alleen figuurlijk over wat er achter die wand schuilgaat.

Hoewel… Het figuurlijke verhaal gaat ook over een rauwe werkelijkheid die door pure power tot een goed einde komt…

Vader en zoon werkten afgelopen week van dinsdag tot en met vrijdag samen om het af te krijgen. Wij deden tussendoor wat klussen zonder ze al te veel in de weg te lopen. Als je zo samen bezig bent dan komen er in de loop van de week verhalen op gang.

Plaatsvervangend trots

Ik kan hier melden dat ik plaatsvervangend trots ben op deze heren. Wat een lef, doorzettingsvermogen en vertrouwen in het leven hebben zij samen! Ik ben heel erg onder de indruk als Mohammed vertelt. Het zijn niet alleen de woorden die hij kiest, het is vooral zijn bescheiden uitstraling die hem siert en sterkt.

“Ik woon ongeveer 4,5 jaar in Nederland en ben met een zeven gemiddeld geslaagd voor de HAVO. Ik ga nu in één jaar twee jaar VWO doen om daarna geneeskunde te kunnen studeren. Om dat te mogen moest ik die zeven gemiddeld wel halen…”

Dat laatste zegt hij er vlug achteraan zodat hij zijn bescheidenheid dus inderdaad ook gelijk onderstreept. Hij heeft doelen en gaat daar gewoon voor. Zet zich maximaal in en is op geen enkele manier arrogant.

Wow… Daar word ik stil van.

“Toen ik op de internationale schakelklas zat werd mij MBO geadviseerd, maar dat wilde ik niet. Ik heb zelf een intakegesprek bij de HAVO geregeld en ben aangenomen.”

Ik zie zijn vader glimmen van trots. En dat is heel terecht. Vader was taaldocent in eigen land en heeft er zijn elektricien-diploma bijgehaald. Gewoon, altijd makkelijk.

Ook hij spreekt goed Nederlands. Niet zo goed als zijn kinderen geeft hij aan. Dat is logisch, kinderen hebben gewoon nog een wat leerbaarder brein dan volwassenen. Maar omdat hij intelligent is redt hij zich ruim voldoende om zich uit te drukken. Vindt hij een woord niet dan zoekt hij een andere vorm om zijn zin te bouwen. En zo vaak kwam dat niet voor. Eigenlijk amper.

Ze vertellen, omdat wij het vragen, iets over hun vluchtverhaal. Wat ze vertellen is een speldenprik van hun hele verhaal. De koude rillingen lopen mij nu al over de rug. Wie vlucht uit eigen land moet echt alle draken die er maar zijn op deze aardbol in de ogen kijken.

Wat zijn wij gelukkig hier in Nederland, wat hebben wij een werkelijk ideaal land! Ik neem me voor nooit meer te mopperen op wat dan ook…

“Mijn vrouw was in ons thuisland psychologe, vanwege de taalproblemen lukt het haar nu niet om werk te vinden…” Ik knabbel ondertussen een heerlijk, door haar gebakken, koekje weg…

In mijn hoofd plopt direct een idee op. ‘Kan zijn vrouw geen workshops geven bij ons? Kan ze deze koekjes bakken met de lokale producten die wij hier verkopen?”

Maar mijn hoofd bedenkt zo veel ideeën, ik kan niet alles uitvoeren. Maar deze neem ik toch even mee besluit ik. Ik zou nog wel zien wanneer de tijd rijp is om het voor te stellen.

En toen vrijdag het werk erop zat, de bus weer was ingeladen met het gereedschap zei Said: “nog één ding, je vond de koekjes die je gegeten hebt lekker hè?” Mijn vrouw wil ze wel bakken voor in de winkel.”

Weer krijg ik kippenvel, want dat wil ik dus heel erg graag. We gaan ons binnenkort verdiepen in de grenzen van wat je mag verkopen in een winkel dat thuis door iemand is gemaakt. Onder welke voorwaarden wel en niet. Er zijn veel regels voor, maar ik ben gemotiveerd de ruimte te vinden die we kunnen benutten om dit soort initiatieven te kunnen oppakken. Het mes snijdt dan tenslotte aan heel veel kanten. Dat zijn plannetjes die gewoon moeten slagen!

Harten werden geraakt

Zo zie je dat die wand, de feitelijke klus, bijzaak is geworden. We hebben de mensen ontmoet áchter het werk. Er zijn harten geraakt en er stroomt energie. Dat maakt alle moeite die je doet om iets te bereiken de inzet meer dan waard. Het is een week om te bewaren geworden.

Het gaat over de wereld die we leefbaar willen houden.

Dit is waarom wij sowieso aan het bizarre plan om een winkel in duurzame lokale producten te willen runnen zijn begonnen. Het is zo bizar omdat het haast niet te doen is vanwege de lage marges die je kunt maken. We moeten het van volume hebben, dus heel veel klanten die allemaal iets kopen. Ik zei het vrijdag nog tegen iemand die ons gaat helpen met het leveren van verse producten. ‘Rijk gaan we niet worden maar wel gelukkig!’ Een eerlijk en gezond voedselsysteem is echt voor iedereen van letterlijk levensbelang. Dag na dag komt er nieuws dat de wereld echt, zoals nu in de Amazone letterlijk, in brand staat. Dus niets doen is eenvoudigweg geen optie meer!

Ik weet dat diegene die ik sprak er net zo in zit. Laat ons maar gaan met bedrijfsplannen die haaks staan op hoe economische wetten dat voorschrijven. Wij rekenen in geluksmomenten en die cijfers schrijven we allang donkergroen!

Wil je ook meedoen?

Wil jij ook meer van die gratis pluk de dag momenten en daarmee dan ook nog eens de wereld mooier maken doordat je het voedselsystemen weer helpt te herstellen? Kom dan, zodra we ergens begin september open gaan, zeker regelmatig bij ons langs. Want naast boodschappen ‘verkopen’ wij gratis met liefde en plezier de aandacht die, inderdaad volgens een commercial, alles mooier maakt. 😉