Via één van de boeren die wij kennen las ik, met toenemend schaamrood op de kaken, het artikel waarin stond uitgemeten hoe de provincie Brabant boeren een wat mij betreft zeer onfatsoenlijk voorstel doen…
Of ze hun bedrijf willen verkopen aan de provincie zodat de bijbehorende stikstofruimte die bij de vergunningen van die bedrijven hoort, gebruikt kan worden voor de aanleg van het Logistiek park Moerdijk…
Vergunningen van te koop staande boerenbedrijven gebruiken voor de aanleg van een logistiek park?????
Een park waar zogenaamde “waarde toevoegende’ bedrijven op- en overslag ruimte kunnen innemen. Het zou allemaal uiterst duurzaam zijn en zo…
Een gevalletje dat al jaren sleept en waar boeren, burgers en buitenlui in elk geval door de bomen het bos niet meer zien… Vrij spel voor bestuurders dus… Zeker als het land in de greep is van een virus. Niemand let op… Dus kip ik heb je…
Ik weet niet precies wanneer de bestuurders van deze zuidelijke provincie op Funda hebben gespeurd naar te koop staande bedrijven hoor, maar in elk geval blijft het lekker onder de radar nu. En dat zint mij helemaal niet!
Ik woonde ooit in de gemeente Moerdijk waar dit gedrocht aangelegd zou moeten worden… Erger nog… Ik werd er zelfs geboren…Maar om te zeggen dat ik trots ben op een provincie die economische groei met dit soort plannen in de huidige tijd maar blijft uitrollen… Echt… Nee… Om verdrietig van te worden…
Zo trots als een Fries is op zijn heitelân, zo diep dieper diepst schaam ik me voor het gebied waar mijn wortels liggen…
Want echt alles maar dan ook echt alles wijst er in de huidige crisis op dat de grenzen heel ver overschreden zijn. Echt zo ver dat ze amper nog in zicht waren.
Ik bedoel de grenzen van wat de ecologie aankan om in evenwicht te blijven. Omdat we zo gigantisch ver over die grens heen zijn gegaan voelen we, eigenlijk bedoel ik met we de bestuurders op alle lagen want de meeste gewone burgers snappen het intuïtief wel, ons niet meer verbonden met die ecologische grenzen en wetten.
Bestuurders van overheden en bedrijven blijven maar geloven in globalisering en economische groei… Wáár we dan gezond blijven leven met al dat verworven kapitaal is een volkomen raadsel. De aardbol kots ons immers uit… Wáárvan we dan gaan leven als we rijk zijn geworden van het op- en overslaan van spullen waar echt helemaal niemand beter van wordt (want ‘waarde toegevoegde producten’… Ammehoela! Ik geloof er werkelijk helemaal niks nada noppes van.) is een nog veel groter vraagstuk.
De ecologie, moeder aarde in hoogst eigen persoon, doet echt al heel lang pogingen om iedereen aan boord te houden. Ze sleutelt eens wat aan het klimaat, laat hier en daar een ramp ontstaan om de wereldbevolking wakker te schudden. Buigt haar hoofd voor de offers die ze daar voor moet brengen maar de mensheid zou er toch wel iets van leren en een heleboel stapjes terug gaan doen.
Die globalisering, het kan toch niet waar zijn dat de mensheid echt denkt dat het straffeloos deze vormen aan kan nemen????? Nee, zo dom zijn ze nu ook weer niet. Want dat ze niet zo intelligent zijn als ze zelf roepen dat ze zijn dat is wel helder, maar zo dom dat ze de boodschap achter alle natuurkrampen niet kunnen vertalen in aangepast nederig gedrag??? Nee zo oliedom zouden ze toch niet zijn????
Maar ik vrees dus van wel…
Het is niet alleen het provinciebestuur van Brabant natuurlijk waar ik me nu aan erger. Want tuurlijk er moet ook iets veranderen aan onze sterk op export gerichte intensieve landbouw. Dáár hoef je mij niet meer van te overtuigen. De biologische bedrijfsvoering kan wat mij betreft niet snel genoeg het nieuwe gangbaar worden. Het volslagen idiote idee dat Nederland de wereld moet voeden had ook al lang en breed overboord gekieperd kunnen worden.
Ik schrijf brieven met een achternicht. Ze is onlangs 96 jaar geworden. Geboren in 1924, dus een 20-er toen ze kon bijdragen aan de wederopbouw van na de oorlog. Ze weet dus waarover ze het heeft als ze mij nu schrijft dat we straks kunnen beginnen aan een soortgelijke wederopbouw. En ze weet ook dat we het anders moeten opbouwen als dat we dat destijds hebben gedaan. Mét heel veel meer respect voor de grenzen die de ecologie aangeeft dan dat we dat gedaan hebben.
Teveel is minder dan genoeg… Iets om over na te denken…
Op welke manier geven we op de beste manier betekenis aan de zware offers die we nu in de vorm van ernstige zieke mensen en de vele overlijdens die er zijn? Dat het er toe doet? Al deze pijn en ellende op individueel niveau mag immers niet voor niks zijn. Op welke manier zou jij hieraan willen bijdragen?