Verdrietiger kan ik niet worden van het nieuws… Dat denk ik elke dag opnieuw. En toch lijkt elke dag de vorige weer te overtreffen in lelijkheid.

Ik blijf geloven: donker verdrijf je door het licht aan te doen. Maar soms voelt het bijna té naïef om vol te houden dat liefde het wint van haat en fascisme.

En toch… Wat kan ik anders? Elke dag ervaar ik dat het waar is: dat liefde tegenover angst gezet mag worden, en dat het sterker zal zijn. Als mensheid kiezen we helaas nu een lelijke route. Als individu kan ik het anders doen…

Ik doe dat deze maand weer volop. Door een weekje op mijn geboortegrond te genieten van mensen van wie ik heel veel hou. En eenmaal weer thuis door weer voorzichtig helemaal naar buiten te stappen om een kans te krijgen een nieuw mens te leren kennen om van te gaan houden.

Of dat ook helpt voor het grote geheel? Ik weet het niet, ik hoop het wel. Maar was het niet zo dat hoop precies dát is om iets te doen dat goed is, niet omdat je zeker weet dat het lukt?

“Hoop is ergens voor werken,
omdat het goed is,
niet omdat het kans van slagen heeft.”

(Dit komt uit een gedicht als dan niet dan Václav Havel, schrijver, activist en president van Tsjechië. De meningen zijn verdeeld over wie de echte schrijver is. Doet niets af aan de schoonheid van de woorden.)

Het nummer dat ik toevoeg aan mijn muziekdagboek reist al zo’n 18 jaar met me mee. Het heeft me vaak troost, hoop en kracht gegeven bij stappen die spannend waren, maar nodig om vooruit te komen. Niet voor niets koos ik het ook bij het afscheid van Robert. Hoe vaak hebben wij niet gevoeld dat juist door de angst heen, op de rand van de afgrond, de mooiste uitzichten te vinden zijn?

Dus blijf ik hopen – of ‘naïef’ geloven – dat de liefde sterker zal blijken dan de angst. Niet alleen in het klein, maar ooit ook in het groot.