Soms breekt iets zichtbaar. Soms was het al langer beschadigd.
In juli ontdekte ik dat de vriendschap waarin ik hoopte te oogsten, toch niet eerlijk bleek…

Het deed pijn. Het was rauw. Heel rauw…

En toch… ik vond een onverwachte metafoor op twee wielen die me liet zien:
dat als de basis, in dit geval ikzelf, goed is het altijd de moeite waard is om te worden hersteld. En dat kan dan ook!

Lees hieronder een bijdrage uit het muziekdagboek van juni 2025: Wie is de echte vent?

Na mijn besef dat het beter is om geen intieme relatie meer te hebben,
hoopte ik op een oogst die je vriendschap zou kunnen noemen.
Die hoop kwam vooral voort uit het feit dat we samen iets zorgelijks meedragen: we hebben beide een band met iemand van wie de gezondheid geen vanzelfsprekendheid meer is. Dan kun je maar beter open blijven communiceren. Want we komen elkaar sowieso weer tegen.

We hadden daardoor contact over de zwaardere onderwerpen in het leven.
Ik deelde ook andere kwetsbare dingen, zorgen die verder gingen dan wat we samen droegen.

Ik stelde me kwetsbaar open op als vriend. Maar dat bleek niet wederzijds… Er werden dingen verzwegen die voor mij juist van groot belang waren. Ik kwam daar zelf bij toeval achter. En dus trek ik de conclusie: ík ben de echte vent in deze inmiddels dus ook beëindigde vriendschap.

Voor het eerst in het hele proces voel ik woede, omdat ik de veronachtzaming zo scherp voel. Ik heb alles zo liefdevol, met zoveel begrip en respect voor ons beiden, woorden en tijd gegeven. Waarom hield hij nog steeds totaal geen rekening met mijn gevoel? Het ging me niet om wat hij gedaan had maar om het feit dat hij er niet over had gecommuniceerd. Het was een pijnlijke, diepe auwwwww. Het was heel rauw. Ik rouw.

Toen ik naar huis fietste, brak het zadel van mijn fiets. Ik wilde natuurlijk niet terug om hulp te vragen. Dus reed ik acht kilometer naar huis: deels staand op de pedalen, deels zittend op mijn bagagedrager.

De volgende dag bracht ik de fiets naar de fietsenmaker. Ik vroeg of het de moeite waard was om hem helemaal op te knappen, want er mankeerde meer aan al was dat minder zichtbaar. Onderhoud dat in de loop der jaren was wat vergeten…

Het antwoord was helder: deze fiets ís het méér dan waard om op te knappen.
Het zadel was zichtbaar gebroken, de rest had al langer verborgen schade die het fietsen bemoeilijkte. Ze garandeerden dat hij weer helemaal tiptop in orde zou komen.

Zo mooi om die metafoor te voelen:
Het zadel brak, de steun viel letterlijk weg. Maar ik kwam toch thuis, op eigen kracht. De andere schade was er al langer, niet alles was direct zichtbaar.
En toch is het nog steeds te herstellen. Sterker nog: het ís het waard om te herstellen. Dit ging niet alleen over mijn fiets.

Ik ben dankbaar dat ik dit allemaal kan zien en voelen. Wat een rijkdom. Wat een kracht. Genoeg om de pijn te dragen en er nog krachtiger van te worden.

En dan moet het seizoen van de Leeuw nog beginnen, dus pas maar op. 🤗